Rodzajów kryzysów emocjonalnych jest wiele: 

Kryzysy rozwojowe, nazywane też normatywnymi albo kryzysami przemiany. Związany jest z przechodzeniem przez poszczególne etapy rozwoju              od niemowlęctwa po późną dorosłość. Każdy z etapów stawia przed człowiekiem wyzwania i wewnętrzne konflikty. Prawidłowe rozwiązanie tych wyzwań daje nam mandat do lepszego poradzenia sobie na każdym kolejnym etapie. Ale z drugiej strony porażka na którymś z etapów predestynuje nas do porażki na kolejnym. Objawy: nasilenia konfliktów interpersonalnych, trudność w poznawczym opanowaniu sytuacji, obecność dyskomfortowych reakcji emocjonalnych, dominująca niepewność, poczucie zagrożenia

Kryzysy sytuacyjne pojawiają się wówczas, gdy człowiek spotyka się                 z niecodziennym, wychodzącym poza zwykłe jego doświadczenie, zdarzeniem, z którym nie jest w stanie sobie poradzić, ani nie jest w stanie kontrolować rozwoju sytuacji. Kryzysy sytuacyjne mogą być następstwem takich traumatycznych wydarzeń, jak doświadczenie przemocy, przemocy seksualnej, porwania, utraty pracy, nieoczekiwanego kalectwa, poważnej choroby, wypadku, śmierci bliskiej osoby. Kluczem odróżniającym kryzysy sytuacyjne od innych są takie cechy wydarzenia wywołującego, jak nieprzewidywalność, nagłość, szokujący charakter, intensywność                      i katastroficzność /B.E. Gilliland & R.K. James, 1993/.

Zazwyczaj zagrażają one istotnym dobrom osoby, którymi mogą być zdrowie, życie, obraz siebie, ważne relacje, plany życiowe i inne. 

Kryzys chroniczny, określany też mianem "stanu transkryzysowego" to skutek tego, co jednostka robi z bezpośrednimi następstwami wydarzenia kryzysowego. Pozorność tego rozwiązania ujawnia się w fakcie zaistnienia dynamicznego, jakkolwiek wypchniętego ze świadomości - i tym groźniejszego - "rezerwuaru choroby". Rezerwuaru, który wymaga ciągłego wydatku energii w celu zachowania go w stanie swoistej "śpiączki". Wiele uwagi osoby i jej zachowania - również zachowania unikowe - poświęcane są na to by dbać o niezakłócenie "snu bestii" czyli traumy. W ten sposób jednostka w istotny sposób ogranicza własną psychologiczną, a często          i "geograficzną", przestrzeń życiową. Rezygnuje z miejsc, myśli, dźwięków, obrazów, relacji, które mogłyby sprowokować odblokowanie bolesnych zapisów traumy. Duże ilości energii psychicznej, które powinny służyć wewnętrznemu i społecznemu rozwojowi, zostają przeznaczone na obronę.    A i tak nie gwarantują absolutnej ochrony przed doświadczaniem kryzysowego cierpienia. Nieoczekiwane zaostrzanie się chronicznego kryzysu dotyczy tzw. reakcji rocznicowych, intruzji i innych,  znanych choćby  z opisu zespołu stresu pourazowego. Nierzadkie są również przypadki pojawiania się kryzysów wtórnych /uzależnień/, będących efektem zachowań mających zredukować poziom napięcia wynikający z nierozwiązanego kryzysu. 

Kryzysy egzystencjalne to jeszcze jedna kategoria, która odnosi się do wewnętrznych konfliktów i lęków związanych z celem i sensem życia, odpowiedzialnością, zależnością - niezależnością, wolnością, zaangażowaniem. Mogą wiązać się z konstatacją, że oto został zaprzepaszczony jakiś ważny obszar w życiu, w którym powinno się podjąć ważne decyzje, zaangażować się w coś naprawdę ważnego, wywiązać              z podjętych zobowiązań, nie zawieść zaufania itp.

Częstym przypadkiem kryzysu, z którym wszyscy się mierzymy jest strata...

Pierwszą reakcją na stratę jest szok – bywa, że izolujemy się od ludzi, przeżywamy głęboką rozpacz, która często popycha nas do destrukcyjnych zachowań a nawet samobójstwa. Kolejnym etapem jest smutek                          i dezorganizacja – dominuje smutek, płacz, czasem uciekamy od tego stanu w pracę, sport albo używki lub pozostawanie w stanie depresji. Jeśli nie zatrzymamy się w tych stanach depresyjnych zwykle przychodzi trzeci etap samotności, w którym możemy odczuwać potrzebę rezygnacji, zmęczenia czy wręcz wyczerpania a nawet apatii. W procesie przechodzenia żałoby przychodzi też moment w którym szukamy winnych lub sami się obwiniamy, mamy ochotę wymierzyć sprawiedliwość, szukać zemsty. Przejście tych wszystkich etapów jest bardzo ważne dla pozytywnego przejścia przez cały proces i odzyskania spokoju. Pominięcie któregoś z nich lub zatrzymanie się na jakimś etapie może powodować stagnację, stany chronicznie, depresję, stan transkryzysowy i konieczność pogłębionego leczenia terapeutycznego.

Naturalne jest, że tracąc bliskich tracimy jakąś część własnej tożsamości, przestajemy być żoną, mężem, matką, ojcem często nie widzimy wówczas dla siebie już żadnej roli ani sensu życia.

Mózg osoby w kryzysie pracuje inaczej. Dominują negatywne stany emocjonalne, drażliwość i trudność w kontrolowaniu się. Może to prowadzić do wybuchów złości lub płaczu. Mamy tendencje do izolacji społecznej oraz negatywnego myślenia, trudności ze snem lub apetytem. Prowadzi to też      do trudności w znajdywaniu rozwiązań, podejmowaniu decyzji, właściwej oceny sytuacji 

EMOCJE definiuje się jako zmiany w stopniu pobudzenia, które mogą albo przeszkadzać w motywowaniu zachowania, albo je ułatwić. Emocjom zwykle towarzyszą reakcje fizjologiczne, takie jak wzrost ciśnienia krwi, tempo bicia serca lub napięcia miesiączkowego. Istnieją również jawne emocjonalne zachowania, tj. mimika lub gesty czy ruchy całego ciała, jak też poznawcza interpretacja własnego stanu emocjonalnego przez jednostkę. Emocje występują nie tylko u dzieci, ale również u dorosłych. W psychologii rozwoju człowieka w ciągu życia problem polega na tym, jak najlepiej poklasyfikować czy skategoryzować emocje. Trudne dla osób badających emocje niemowląt, ponieważ w chwili rodzenia brak jest zróżnicowania emocjonalnej reaktywności.

KRZYK lub płacz dziecka są zachowaniami, które m.in. mogą oznaczać reakcję  na ból, głód lub wyrażać niezadowolenie. Niemowlęta potrafią również coraz precyzyjniej rozpoznawać cudze stany emocjonalne. Zachowanie niemowlęcia jest nastawione na osiągnięcie celu, np. gdy chce się ono bawić w chowanego lub w inny sposób z dorosłym, czy też spojrzeć na jakiś przedmiot.

PŁACZ

Dzieci  płaczą całym ciałem, wyrażając swoje przeżycia. Robią to wtedy, gdy są  głodne lub mają inne dolegliwości wewnętrzne. Płacz może być wywołany również przez zmęczenie czy napięcia środowiskowe. Pod koniec pierwszego roku życia zmienia się globalna ilość płaczy-krzyku.  Czasem dziecko płacze coraz rzadziej. Przyczyny płaczu zależą od sytuacji takich jak separacja     od opiekuna, nieznane i budzące lęk sytuacje, ból fizyczny lub frustracja, gdy cele okażą się nieosiągnięte.

ŚMIECH I HUMOR

We wczesnym okresie życia uśmiechanie się i śmiech stanowią część mozaiki reakcji emocjonalnych jednostki. Uśmiech wywołuje zazwyczaj dźwięk głosu ludzkiego i, że może on ewentualnie służyć jako wskaźnik przywiązania       do opiekuna. Proste interakcje z dorosłymi też mogą doprowadzić dziecko do śmiechu lub uśmiechu, np. uśmiech dziecka wywołuje u matki uśmiech.    Z czasem śmiech zaczyna kojarzyć się z innymi rodzajami stymulacji          (np. z łaskotaniem) lub z dobrym samopoczuciem. Gry, historyjki i telewizja również od wczesnych lat życia mogą rozwijać humor.

LĘK I NIEPOKÓJ

Stopień dojrzałości małego dziecka wydatnie się łączy z wczesnymi lękami. Gdy dziecko rośnie zaczyna poznawać środowisko i staje ono przed nowymi zagrożeniami i niepewnościami. Indywidualna podatność emocjonalna na pewne lęki z wiekiem wzrasta. We  wczesnym dzieciństwie zmniejsza się lęk przed obcymi, a wzrasta strach prze wyimaginowanymi stworami. Dziecko niewątpliwie potrzebuje wsparcia, pokierowania i zrozumienia dorosłych, by mogło poradzić sobie z lękiem.

NIEPOKÓJ to stan wewnętrznej obawy przed subiektywnym niebezpieczeństwem, pojawia się też w niemowlęctwie. Przykładami takiej emocjonalnej reakcji jest niepokój przed obcymi  i przed separacją. Małe dzieci poznając swoje środowisko mogą spotkać się ze stresującymi sytuacjami. Niepokój dla dzieci to również wymagania rodziców                      tj. odstawienie od piersi, jedzenie o określonych porach dnia i trening czystości.

GNIEW I AGRESJA

Gniew i agresja wynikają z braku osiągnięcia określonego celu. Gniew pojawia się wtedy, gdy np. grozi mu utrata matki, wtedy najłatwiej jest           to zauważyć. Zachowania gniewne pojawiają się u dziecka, gdy ono stawia sobie dużą liczbę wymagań. Ujawnianie gniewu często jest następstwem surowych wymagań podczas treningu czystości, ubierania, jedzenia, przerywania zabaw i gdy dziecko musi iść spać. Rozdrażnienie dziecka może być skutkiem moczeń nocnych, zmęczeni czy chorób.

DZIECIĘCE WYBUCHY WŚCIEKŁOŚCI

- gdy rodzice przerywają im zabawę i każą iść spać

- gdy rodzice każą odłożyć w sklepie zabawkę, którą dziecko sobie wybrało

- są wyrażane poprzez płacz, wrzask, uderzanie głową i kopanie

Wybuchy wściekłości to normalny stan emocjonalny w życiu dziecka, radzenie sobie z tym to indywidualna sprawa. Niektórzy rodzice wolą            w stanowczy sposób  zabrać dziecko do innego pomieszczenia (np. sypialnia), aby uniknąć publicznej przykrości. Sposób postępowania              z dziećmi musi być dogodny i konsekwentny.